Rozdział 4

- Jeśli ktoś używa powiedzonka "angielska pogoda", to chyba jeszcze nigdy nie był w Polsce - westchnął Tommo. Bawił się loczkami Hazzy, próbując go uspokoić. Styles od zawsze bał się burzy.
- Może coś zjemy? Umieram z głodu - Liam podszedł do telefonu - Z obsługą poproszę.
- Dla mnie z podwójnym serem i kurczakiem!
- Naprawdę nie stać Cię na nic bardziej oryginalnego, Niall? - Louis pokręcił głową z dezaprobatą - Krewetki!
- I małże.
- A ty w ogóle potrafisz jeść z muszli, Curly?
- Nie pomógłbyś mi?
- Gej alarm - Payne zasłonił oczy - Co? Nie, nie! To nie do Pani! Chciałem zamówić kolację - wyszedł do sąsiedniego pokoju, pokazując środkowy palec w stronę śmiejących się chłopców.


- Ileż można czekać!
Minęło mnóstwo czasu, odkąd zadzwonił do hotelowej restauracji, a burczące brzuchy wciąż nie doczekały się zaspokojenia swoich potrzeb.
- Gdzie moje wytworne małże?!
- Dość tego! Idę złożyć skargę - Malik z impetem trzasnął drzwiami ogromnego apartamentu. Schodami skierował się na zaplecze kuchni, ignorując zdziwione twarze mijanych po drodze klientów motelu. Nie dbając o maniery, wpadł do środka, wrzeszcząc - Pokój 317 ma ochotę na ciepły posiłek, a tymczasem mijają dwie... - dopiero teraz zauważył, z kim miał przyjemność.
- Najmocniej Cię przepraszam. Mamy awarię. Rura pękła, wszystko po prostu pływa i...
- Nie, nie... To ja przepraszam. Trochę mnie poniosło. Po prostu umieramy tam z głodu i tak... Ja...Naprawdę nie chciałem na Ciebie krzyczeć, proszę, to znaczy... Przepraszam!
- Uroczo się plączesz - zauważyła dziewczyna formując wargi w nieśmiały uśmiech.
Malik z zakłopotaniem podrapał się po karku.
- Taak, no... Wiesz... Może Ci pomóc jakoś z tą rurą? Mój tata jest hydraulikiem, co nieco chyba potrafię.
- Mógłbyś? - spojrzała z wdzięcznością na potakującego chłopaka - To nie zajmie Ci wiele czasu, Zayn.
- Skąd wiesz jak mam na imię?
- Istnieją jeszcze ludzie, którzy nie wiedzą? - zachichotała, ponownie przyozdabiając jego policzki lekkim różem - Miło mi Cię poznać od tej strony, Panie Malik.
- Miło mi, że udało Ci się zdobyć pracę, Panno... - spojrzał na malutki identyfikator przypięty do uniformu kelnerki. - ...Edwards - udając nonszalancję, złożył lekki pocałunek na wierzchu jej dłoni. Wpatrywali się w siebie przez kilka minut.
- To...Bo...Rura...
- Ahh, tak! Prowadź.

- Klucz francuski?
- Nie masz nic przeciwko, jeśli wyjdę na sekundę? Poradzisz sobie? - zapytała, podając mu narzędzie.
- Idź, spokojnie.
Przymknęła drzwi, wybierając numer w swojej komórce.
- Jesy? Chyba go mam...

*kilka godzin później*

- Nareszcie wróciłaś! - krzyknął Justin, gdy zobaczył blondynkę w drzwiach.
- Jak było?
- Udało się tak, jak mówiła Jesy?
- No mów wreszcie!
- Spokój! - wydarła się Patrycja. - Dajcie jej dojść do słowa. Sama na pewno wszystko nam opowie.
- Dziękuję - uśmiechnęła się, siadając na fotelu w małym salonie.
- Więc?
- Spokojnie Jade. Więc chyba się udało. Dzisiaj mieliśmy awarię, pękła rura i...
- Co jakaś rura ma do Malika?- zapytał zniecierpliwiony Justin.
- Kurwa, zamknij się i słuchaj - warknęła Jesy, na co od razu zamilkł.
- No i była ta awaria, ale przed tym oni zamówili jedzenie. Nikt im go nie przyniósł, więc wkurwiony Zayn przyszedł do nas i zaczął krzyczeć, że już tyle czekają. Kiedy zobaczył, że to ja zmieszał się i zaczął przepraszać. A i jeszcze na koniec zapytał o mój numer telefonu, więc na pewno się udało - uśmiechnęła się niebieskooka.
- Yeah! Jeszcze trochę i koniec tej misji! Będziemy mogli się stąd wyprowadzić! - krzyknęła uradowana Leigh.
- Widzę, że twoja misja, to jak najszybsze wyprowadzenie się z tego domu - zaśmiała się Pati.
- No oczywiście, że tak. Poza tym, to nie dom, tylko jakaś rudera.
- Przepraszam Was, ale jestem zmęczona. Pójdę się położyć.
- Już?
- Wybacz Jadey, ale ja, w porównaniu do Was, pracuję cały dzień. Dobranoc - skwitowała Perrie i szybko udała się do swojego pokoju. Tam przebrała się, wykąpała, po czym położyła do łóżka. Zaczęła rozmyślania na temat dzisiejszego dnia. Mimo wszystko podobał jej się czas spędzony z Malikiem, choć zdawała sobie sprawę, że nie powinno tak być. Miała go tylko w sobie rozkochać, a potem zabić, jak i resztę jego przyjaciół. Zastanawiała się tylko, dlaczego nie chciała już tego robić. Nie chciała go zabić. Miała nadzieję, że jakimś cudem z tego wybrnie, tak samo jak pozostali członkowie zespołu.


- Jak myślicie? Za ile czasu będziemy mogli ich dopaść? - zapytał uśmiechnięty Justin.
- Dużo go nie mamy. Musimy zrobić to jak najszybciej. Dajmy Perrie tydzień albo dwa, żeby jakoś jej zaufał i wyjawił, ilu posiadają ochroniarz i takie inne.
- Jesy ma rację. Cierpliwości. Nie możemy zaatakować, nie wiedząc ilu innych potencjalnych ludzi może zginąć. Wcześniej zauważyłam tylko dziesięciu. Poszłoby z nimi łatwo, ale po tym jak zjebałeś robotę, na pewno zatrudnili ich jeszcze więcej.
- Oj, zamknij się, Pinnock.
- Taka prawda, Juss, zjebałeś i tyle.
- Tak, wiem, ale nie musicie mi o tym ciągle przypominać, prawda Jade?!
- Dobra, już jesteśmy cicho. Ja też idę się położyć. Dobranoc - rzuciła i udała się do swojego pokoju, który dzieliła wraz z Perrie. Wykonała te same czynności, co wcześniej jej współlokatorka. Zdziwiła się, gdy zobaczyła na policzkach blondynki ślady po łzach. Chciała zapytać, o co chodzi, ale dziewczyna już spała, więc postanowiła przeprowadzić z nią jutro poważną rozmowę.

________________________________________________________________
Witam wszystkich <3
Mam nadzieję, że nowy rozdział się Wam spodobał. Piszcie, co o nim myślicie w komentarzach. To dla nas ważne. Jeśli Wam się podobało - komentujcie, jeśli nie także. Każda opinia jest dla nas ważna.
Nie przedłużam i oddaje głos Cuckoo.
Agnes <3

Cześć :)
Mogę się tylko podpisać rękami i nogami pod słowami Agnes. Naprawę uwielbiam czytać wasze komentarze. Sentymentalnie do nich podchodzę.
Dziękuję za tyle wejść. To wciąż dla mnie szok, że tyle was tutaj zajrzało.
Buziaki! :)
Cuckoo