Rozdział 6

- Halo?! – podniesiony głos Paula wypełnił sypialnię. Zaspane twarze czterech chłopców zwróciły się w jego stronę. – Mają go! – powiedział bezgłośnie i wyszedł z pokoju, wciąż uważnie słuchając swojego rozmówcy.

- Zabiję skrzata, jak wpadnie w moje ręce - Malik zacisnął pięści.

- W sumie to moja krew – zaśmiał się Lou. – No co? Wymknąć się z tego miejsca, to dopiero sztuka.

- Gdzie jest?! – Liam już wiązał buty, a Hazza zabrał kluczyki do samochodu, stając w drzwiach.

Ochroniarz z lekkim zdezorientowaniem podrapał się po karku. -W szpitalu.

Ogromna grupa ludzi wpadła do holu nowoczesnej kliniki na przedmieściach Warszawy.

- Niall Horan? Która sala? – Zayn podszedł do recepcji, od razu przechodząc do rzeczy.

- Niestety, nie widzę go w bazie danych.

- Idioto, on nie jest pacjentem!

- Ale ty zaraz możesz nim być!

- Powtórzymy zagrywkę z ringu?

- Spokój! – wrzasnął Daddy. – Nasz przyjaciel przyszedł tutaj. Nie wiemy po co, ale musimy go pilnie znaleźć. Może pani widziała?

- Blondynek? Niski? Niebieskie oczy?

- Dokładnie! Gdzie go znajdziemy?

- Ciekawy chłopak – bąknęła pod nosem. – Pokój 101, ale jest was za dużo na odwiedziny pani Sasis.

- Kogo? – Malik zmarszczył brwi.

- Ja idę, wy zostajecie! – rzucił Payne, wchodząc do windy.

Mijając wiele pokoi, znalazł się wreszcie pod odpowiednim gabinetem. Już miał wbiec do środka, kiedy do jego uszu dotarły słowa:

- Jesteś szalony.

- Dla ciebie mogę być kimkolwiek chcesz.

Liam zagryzł wargę w dezorientacji, podchodząc do uchylonych drzwi. Niall siedział na

skraju wielkiego łóżka, w którym, pod masą kabli i aparatury, leżała drobna ciemnowłosa dziewczyna. Nie mógł oprzeć się wrażeniu, że gdzieś już ją widział. Nagle go olśniło.

Chłopcy zajęli kanapy poczekalni, czekając na jakiekolwiek wieści. Wtedy zabrzęczał telefon Zayna.

- Julia Sasis. Mówi ci to coś? Miłosny alarm – odczytał na głos. – Rozumiecie coś z…

- O cholera! Młody nam dorasta! – Tommo klasnął w dłonie z ekscytacją.

- Biedaczek – westchnął Malik.

- Bezuczuciowy gbur – prychnęła Perrie, która właśnie pojawiła w drzwiach pomieszczenia.

- Penny?! Co ty tu robisz? – Louis przybił jej piątkę, ku zdziwieniu pozostałych.

- Perrie, skarbie, Perrie! – zachichotała blondynka. – Skończyłam pracę, kiedy dowiedziałam się, że tutaj was znajdę. No i niepotrzebnie się tak martwiliście – wzruszyła ramionami, podchodząc do Zayna.

- Znasz się z Lou?

- Oczywiście! Był na tyle miły, by poinformować mnie o twoim przed randkowym stresie.

- Że co zrobiłeś?!

Tomlinson podniósł ręce w poddańczym geście. – Ja tylko staram się być dobrą swatką!

- Nie żyjesz!

Wdali się w „bójkę”, jednak nie mogli pohamować śmiechu.

- Hej, Penny, w porządku?

- Perrie – szturchnął go Zayn.

- Co? Tak, tak… Wybaczcie mi na chwileczkę – ruszyła korytarzem i zniknęła za zakrętem. Myślała, że coś jej się przywidziało. Niestety, miała rację.

- Justin? Co ty tu robisz na miłość boską?!
- Przyszedłem załatwić tę dziewczynę ze 101.
- Jak to?
- To ją postrzeliłem zamiast Nialla. Ona mnie widziała, rozumiesz?! Nie może być żadnych świadków - podniósł głos.
- I ty chcesz to zrobić tutaj? W szpitalu? Pojebało Cię do reszty?
- No, a niby gdzie? Przecież ona stąd szybko nie wyjdzie, a potem może nie być okazji.
- Nie pozwolę Ci tego zrobić. Wracaj do samochodu i poczekaj tam na mnie, ja za chwilę dołączę - powiedziała i wróciła do przyjaciół.
- Coś się stało? - zapytał zmartwiony Mulat.
- Nie, nic.
- Na pewno?
- Tak, Zayn. - uśmiechnęła się. - Chłopaki! Ja, niestety, muszę uciekać. Zobaczymy się jutro - pomachała im na pożegnanie. Odwróciła się i wyszła. Skierowała się w stronę samochodu Justina. Wsiadła do środka, nic nie mówiąc. Justin odpalił silnik i ruszył w stronę ich domu. Dopiero gdy weszli do środka zaczęła się prawdziwa kłótnia.
- Jesteś pojebany! Serio! Jak można być tak głupim, by jechać do szpitala żeby kogoś zabić?! No jak?! - krzyczała Perrie.
- Dobra, zamknij się, Ewards. Nie mam ochoty Cię słuchać!
- Chuj mnie to obchodzi! Mało brakowało, abyś zrujnował nasz plan.
- Chwila! Moment! Co tu się dzieje? - zbiegła z góry Jesy, a za nią reszta.
- Ten debil pojechał do szpitala, żeby zabić niewinną dziewczynę, bo...
- Jaką niewinną? Ona mnie widziała!
- To, że Cię widziałam to tylko i wyłącznie twoja wina!
- Niby czemu, kurwa, moja? - warknął Justin, podchodząc bliżej Perrie.
- Bo to ty spartoliłeś robotę. Gdybyś tego nie zrobił, nie byłoby teraz żadnego problemu!
- Cisza! - wydarła się Patrycja, na co Justin i Perrie zamilkli, kierując swój wzrok na cztery zdezorientowane dziewczyny. - A teraz proszę grzecznie nam wytłumaczyć, co tu się dzieje, bo jak nie, to nie ręczę za siebie. I bez krzyków, proszę - rozkazała.
- Ja zacznę. Chodzi o to, że dzisiaj Justin był w szpitalu tej dziewczyny, która oberwała zamiast Nialla. I wiecie co chciał zrobić? Zabić ją. W szpitalu - powiedziała w miarę spokojnie niebieskooka.
- Czy to prawda, Justin?  - zapytała Jade.
- Tak, ale chciałem ją załatwić, bo mnie widziała.
- Jesteś debilem, Juss. Wiesz ilu ludzi jest w szpitalu? Nie zdążyłbyś uciec - podeszła do niego Patrycja.
- Po za tym, Horan był u niej w sali.
- To zabiłbym i jego - warknął.
- Tak, oczywiście, a potem byś wpadł na jego przyjaciół z zespołu - ironizowała Perrie.
- Zamknij się już, dobra? - powiedział, idąc na górę.
- Idź spać i więcej, kurwa, nie wracaj - krzyknęła za nim nadal zdenerwowana.
- Ty na razie ochłoń albo też idź się połóż - odezwała się Leigh, pierwszy raz tego wieczoru.
- Chyba jednak pójdę spać, bo mam dość wrażeń jak na jeden dzień - odparła blondynka, wchodząc na górę. Tak oto zakończyła się pierwsza kłótnia w ich grupie. Nie wróżyło to nic dobrego, ponieważ mieli współpracować, a nie walczyć między sobą.

__________________________________________________________________
Hej <3
Mamy nowy rozdział! Jest troszkę dłuższy niż dwa poprzednie.
Wena powróciła nareszcie :)
Mam nadzieję, że rozdział Wam się spodoba.
Znowu jest akcja, jak w każdym innym ;p
Komentujcie i obserwujcie.
Agnes <3

Cześć! :)
Wiecie co właśnie robię? Gadam z Agnes na Skypie! Yay! Jaram się! ^^
Komentarze karmią wenę, kochani, więc napisz nawet głupie "SUPER, DZIEWCZYNY, KOCHAM WAS!", to naprawdę nam pomaga.
Liczę, że rozdział się spodobał.
Buziaki!
Cuckoo